امام حسن عسکری علیه السلام:

 لَیسَتِ العِبادَةُ کَثرَةَ الصیّامِ وَ الصَّلوةِ وَ انَّما العِبادَةُ کَثرَةُ التَّفَکُّر فی أمر اللهِ؛ 

عبادت کردن به زیادی روزه و نماز نیست، بلکه (حقیقت) عبادت، زیاد در کار خدا اندیشیدن است .                 تحف العقول، ص 488 

آیا  می اندیشیم ؟

شاید نتوان پاسخی شفاف  به این سوال داد ، اما می توان لحظه ای در باره آن درنگ کرد ! اندیشه و تفکر از طرفی قرین با درد  و رنج است و از طرف دیگر در بستر نوعی آرامش و طمأنینه رخ می دهد . هرچه درد و مسئله عمیق تر  ، اندیشه وفکر به باطن و حقیقت نزدیک تر و انکه  به چشمه حقیقت نزدیک تر و در نتیجه بهره از آن چشمه ، آرام تر و مطمئن تر است " الا بذکر الله تطمئن القلوب " . انسان معاصر و گرفتار در تکنولوژی و سرعت و تنوع ،  با فرار از هرنوع دغدغه و درد  و رنج به دام غفلت و آرامش نعشه گونه می لغزد . او برای رسیدن به این آرامش کاذب و بهشت زمینی آنچنان در چرخه ایجاد نیاز و رفع آن ، افراط گونه به تسخیر عالم پرداخته است که فریاد اعتراض آمیز خودش هم بلند شده است .

و مگر می توان در این دنیا بود و از رنج فراری بود ؟ " لقد خلقنا الانسان ی کبد " . پس شاید شاید بتوان گفت انسان خود را از هر دو  قرین تفکر یعنی درد و اطمئنان محروم نموده است و در این چرخه روز مره گی با راستی چه سخت است لحظه ای تامل . هرچند که ما ارادی و خود آگاهانه بهع تفکر و تامل ننشینیم ، اما در پس هر سخن و عمل ما نوعی نگاه به خدا و هستی و انسان وجود دارد ، چه بخواهیم و چه نخواهیم . چگونه به هستی می نگریم ؟ آن را منبعی محدود برای رفع نیازهای نامحدودمان می بینیم یا همچون کسانی که از اعماق دل می گویند " ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانک فقا عذاب النار " . نگاه ما به انسان چگونه است؟ حاکم مطلق بر عالم که نزدیک است جای خدابنشیند یا عبد و بنده ، یا .... ؟

چه شده است که ما اینگونه  شده ایم ؟ وابستگی و نسبت ما با تاریخ اندیشه ای خودمان چگونه است ؟ به کجا می رویم ؟ به کجا باید رفت ؟ کمی در این باره فکر کنیم ..... کمی درنگ کنیم ....... کمی در کار خدا اندیشه کنیم .... پرنده پاک روحمان را پرواز دهیم  ..... سبکبال تا آسمان ......

یادمان نرود :

ما زبالائیم و بالا می رویم             ما زدرائیم و دریا می رویم

ما از آنجا و از اینجا نیستیم           ما ز بیجائیم و بیجا می رویم

خوانده ای انا الیه راجعون              تا بدانی ما کجا ها می رویم

ای که هستی ما  ره را مبند          ما به کوه قاف و عنقا می رویم

امام صادق (ع)

فِکرَةُ ساعَةٍ خَیرٌ مِن عِبادَةِ اَلفِ سَنَةٍ؛

یک ساعت اندیشیدن در خیر و صلاح از هزار سال عبادت بهتر است   .          بحارالانوار،ج71ص 326